Τί να κάνουν οι ψυχές κάθε φθινόπωρο;
Μπαίνουν σε λήθαργο άραγε
ή ξυπνάνε μεθυσμένες απ’ τα πρωτοβρόχια;
Μιχάλη Γ, Αννίκα Ν , Χαράλαμπε Η,
πού να είστε τώρα και γιατί
Να βυθίζεστε σ’ αιώνια σιωπή
Όταν βλέπω φύλλα ξερά τις Κυριακές στα πεζοδρόμια
Νοσταλγώ αυτά που δεν έζησα
Ερμηνεύω τ’ ανείπωτα
Επικαλούμαι τους νεκρούς μου
Ξορκίζω το πένθος
Οι διαθέσεις μεταμορφώνονται άλλωστε –
(Είναι και ζήτημα εποχής)
Με τα πρωτοβρόχια
Γίνομαι φύλλο κι εγώ
Κίτρινο
Ξερό.
Και μόνο.
Την ώρα του μεσημεριανού αγόρασα ένα πελώριο πορτοκάλι ―
Το μέγεθός του μας έκανε όλους να γελάσουμε.
Το καθάρισα και το μοιράστηκα με τον Ρόμπερτ και τον Ντέιβ ―
Πήραν εκείνοι από ένα τέταρτο και ’γω το άλλο μισό.
Και αυτό το πορτοκάλι, με έκανε τόσο χαρούμενη
Όπως τα συνηθισμένα πράγματα συχνά το πετυχαίνουν
Τώρα τελευταία. Τα ψώνια. Μια βόλτα στο πάρκο.
Αυτή η γαλήνη και η ικανοποίηση. Είναι κάτι καινούριο.
Η υπόλοιπη μέρα κύλησε αρκετά εύκολα.
Έκανα όλες τις δουλειές που είχα προγραμματίσει,
Και τις ευχαριστήθηκα καθώς τις έκανα, και μου περίσσεψε και χρόνος.
Σ’ αγαπώ και χαίρομαι που ζω.
Τα απομεινάρια
Αδειάζω τον εαυτό μου από τα ονόματα των άλλων.
Αδειάζω τις τσέπες μου.
Αδειάζω τα παπούτσια μου και τα αφήνω δίπλα στο δρόμο.
Τη νύχτα γυρίζω πίσω τα ρολόγια·
ανοίγω το οικογενειακό άλμπουμ
και με κοιτάζω όταν ήμουν αγόρι.
Τί έχει να κερδίσει; Οι ώρες έχουν κάνει τη δουλειά τους.
Λέω τ’ όνομά μου. Λέω αντίο.
Οι λέξεις ακολουθούν η μια την άλλη προς την κατεύθυνση που φυσάει ο άνεμος.
Αγαπώ τη γυναίκα μου αλλά τη διώχνω .
Οι γονείς μου σηκώνονται απ’ τους θρόνους τους
μες στα λευκά δωμάτια από σύννεφα. Πώς να τραγουδώ;
Ο χρόνος μού λέει τι είμαι. Αλλάζω και πάλι ίδιος μένω.
Αδειάζω τον εαυτό μου απ’ τη ζωή μου
και η ζωή μου εξακολουθεί να υπάρχει. Διαβάστε περισσότερα
O γιος μου,
ο μονάκριβος γιος μου,
αυτός που ποτέ δεν είχα,
θα ήταν άντρας σήμερα.
Κινείται
στον άνεμο
άυλος, χωρίς όνομα.
Μερικές φορές
έρχεται
-πιο ελαφρύς απ’ τον αέρα-
και ακουμπά το κεφάλι του
πάνω στον ώμο μου Διαβάστε περισσότερα
O φρουρός
Το ηλιοβασίλεμα. To λιβάδι της φωτιάς.
Η χαμένη μέρα, το χαμένο φως.
Γιατί αγαπώ ό,τι ξεθωριάζει;
Eσύ που έφυγες, που συνέχιζες να φεύγεις,
ποιά σκοτεινά δωμάτια κατοικείς;
Φρουρέ του θανάτου μου,
διατήρησε την απουσία μου.
Είμαι ζωντανός
***
Νοσταλγία
Οι δάσκαλοι των αγγλικών έχουν πάει τα ρούχα τους στο πλυντήριο
οι ίδιοι πήγαν στους αγρούς.
Όνειρα κίνησης κυκλώνουν το Περσικό χαλί σε ένα δωμάτιο που είχατε βρεθεί
Στην παραλία η λύπη των γραμμοφώνων
βαθαίνει την αναδίπλωση και την πτώση του ωκεανού
Είναι χθες. Είναι ακόμα χθες.
***
Τα απομεινάρια
Αδειάζω τον εαυτό μου από τα ονόματα των άλλων.
Αδειάζω τις τσέπες μου.
Αδειάζω τα παπούτσια μου και τα αφήνω δίπλα στο δρόμο.
Τη νύχτα γυρίζω πίσω τα ρολόγια·
ανοίγω το οικογενειακό άλμπουμ
και με κοιτάζω όταν ήμουν αγόρι.
Τί έχει να κερδίσει; Οι ώρες έχουν κάνει τη δουλειά τους.
Λέω τ’ όνομά μου. Λέω αντίο.
Οι λέξεις ακολουθούν η μια την άλλη προς την κατεύθυνση που φυσάει ο άνεμος.
Αγαπώ τη γυναίκα μου αλλά τη διώχνω .
Οι γονείς μου σηκώνονται απ’ τους θρόνους τους
μες στα λευκά δωμάτια από σύννεφα. Πώς να τραγουδώ;
Ο χρόνος μού λέει τι είμαι. Αλλάζω και πάλι ίδιος μένω.
Αδειάζω τον εαυτό μου απ’ τη ζωή μου
και η ζωή μου εξακολουθεί να υπάρχει.
[Μαρκ Στραντ (Mark Strand): Αμερικανός ποιητής και πανεπιστημιακός δάσκαλος, καναδικής καταγωγής. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους αμερικανούς ποιητές της γενιάς του. Γεννήθηκε στις 11 Απριλίου 1934 στο νησί Πρινς Έντουαρντ του Καναδά, αλλά έζησε και δημιούργησε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σπούδασε ζωγραφική και λογοτεχνία και στη συνέχεια δίδαξε σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ και της Βραζιλίας αγγλική και συγκριτική λογοτεχνία. Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1964 με την ποιητική συλλογή «Sleeping with One Eye Open». Το 1999 τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ για την ποιητική συλλογή του «Blizzard of One». Είχε ανακηρυχθεί δαφνοστεφής ποιητής (Poet Laureate) των ΗΠΑ, τίτλο που κατείχε κατά το διάστημα 1990-1991. Ο Μαρκ Στραντ πέθανε στις 29 Νοεμβρίου 2014 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, σε ηλικία 80 ετών]
Φτερά Χήνας 